Bijzondere roman die zijn feministische doel nét voorbijgaat

De Supperclub door Lara Williams
Genre: Roman
Uitgever: Ambo|Anthos
Prijs: 23,99

De Supperclub is het debuut van Lara Williams, een britse schrijfster die eerder onder andere schreef voor The Guardian en Grazia. Met dit boek won ze in 2019 de Not the Booker Prize, en de roman is dit jaar vertaald naar het Nederlands door Lidwien Biekmann. Door de vele aanprijzingen en vergelijking met het legendarische Fight Club op de omslag zijn de verwachtingen hoog. Kan Williams deze waarmaken?

De Supperclub draait om hoofdpersonage Roberta. Enerzijds zijn er passages over Roberta’s huidige leven als negenentwintigjarige, maar er wordt ook teruggeblikt op haar studentenleven. Al snel merk je dat Roberta een eigenaardig, gerust sociaal gestoord en verontrustend personage is. Ze is erg introvert in haar studententijd waar ze continu over sociaal contact piekert, maar in haar huidige leven is ze zichzelf nog steeds aan het vinden, is ze erg onzeker en weet ze niet waar ze nu hoort op de sociale ladder.

‘Laten we allemaal bij elkaar blijven logeren, dacht ik. Laten we allemaal in bad gaan!’

Het verhaal doet de titel echter wel eer aan. In het heden begint Roberta namelijk de Supperclub met haar beste vriendin Stevie. Een club van vrouwen die hun macht willen terugpakken door meer ruimte in te nemen, letterlijk. Ze eten zichzelf compleet vol, nemen drugs en dansen dan tot diep in de nacht. Het gaat echter de feministische boodschap die in het verhaal moet worden verweven compleet voorbij: Waar strijden ze nu eigenlijk voor? Waarom nemen de personages niet meer macht over hun eigenlijk leven, in plaats van enkel over hun lijven? Waarom zetten zij zich niet in voor de gehele vrouwelijke bevolking, als ze het zo belangrijk vinden?

‘Ik bedacht dat ik als enige dat gewicht droeg, dat alleen ik daar verantwoordelijk voor was en voor geen enkel ander gewicht. Het enige wat ik in het leven moest dragen was ikzelf. Ik wilde dat iemand me dat veel eerder had verteld.’

De schrijfstijl maakt echter een hoop goed. Het is duidelijk dat Williams goed met woorden overweg kan: het voelde haast literair, maar las desondanks heerlijk weg. Ook de achtergrond van eten was erg interessant. Zonder dat het saai werd kon soms een gerecht uitgelegd worden, zoals het karameliseren van uien. Hoewel het niet direct iets met het verhaal te maken had, zette je het toch aan het denken en was het een leuke toevoeging.

‘Volgens de Momofuku-methode bak je de uien in een gietijzeren braadpan van dertig centimeter op een heel hoog vuur.’

Voor een titel die wordt vergeleken met Fight Club, blijft een spectaculair einde of een indrukwekkende plotwending uit. De Supperclub is echter een interessante, bijna literaire roman met een bijna gestoord hoofdpersonage dat heerlijk wegleest. Hoewel het zijn feministische doel wellicht voorbijgaat, is het boek een bijzondere aanrader.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgever. Mocht je het ook willen kopen, kun je hier klikken om het boek te kopen op Bol.com en hier op Bazarow. Je betaalt niets extra, maar ik krijg wel een kleine commissie wanneer je dit doet.