Persoonlijke update – Papa

Het is al een tijdje stil met de updates op mijn blog op persoonlijk vlak, dus ik vond het wel weer eens tijd. Ik weet dat een heleboel kennissen, vrienden, (verre) familie, volgers en meer met ons hebben meegeleefd de afgelopen maanden en wel eens mijn blog lezen. Ik wil jullie middels deze weg dus alvast even bedanken voor alle lieve woorden en steun.

Jullie herinneren je misschien wel dat mijn vader aan het begin van de coronatijd in het ziekenhuis heeft geleden. Maar liefst tien dagen lag hij in coma in Doetinchem en konden wij hem nauwelijks zien. Hier is hij uitgekomen in 2020 en toen begonnen aan een lange revalidatie. Hij was flink afgevallen en had weinig energie en kortademigheid. Achteraf misschien onderkende symptomen.

In november 2021 werd namelijk slokdarmkanker bij papa vastgesteld. Hij was naar ziekenhuis gegaan met klachten van druk op de borst en dat bleek een graadje erger te zijn dan de veelgenoemde ‘nasleep van corona’. We waren verontwaardigd, want er werden toch zoveel foto’s van zijn borst genomen? Hoe hadden ze dit dan kunnen missen?

Een aantal onderzoeken later kregen we nog wat klappen in ons gezicht: Het was uitgezaaid naar de lymfeklieren en de lever, en hij zou eraan te komen overlijden.

Maar… Wonderen bestaan. En ze kenden papa nog niet, dachten wij. Hij pakte vol goede moed alles aan, onze strijder. Telkens was hij praktisch: ‘Wat gaan we nu doen? Hoe nu verder?’ Hij wilde koste wat het kost blijven leven. En hij heeft ook een opleving gehad. In de lente en zomer van 2022 sloeg een nieuw soort chemo (met immunotherapie) aan en hebben we veel leuks kunnen doen met ons gezin. Een weekje naar Turkije, terrasjes pakken, bierfestivals bezoeken, fietsen en wandelen, hij kon het allemaal.

De chemo in Bernhoven hield het echter niet zo lang vol. De enige oplossing die er nog was, was een experimentele therapie in het UMC in Amsterdam. Het werd hem niet per se aangeraden, omdat je het echt doet voor de toekomst, en niet voor jezelf. Een kans op verbetering bij zo’n ‘chemo voor de wetenschap’ is klein. Maar papa greep zijn kans opnieuw en wilde dit graag doen, ook voor zijn medemens.

Er volgde een tijd van op en neer naar Amsterdam (soms reed hij zelf!) en geen verbetering. Hij werd zwakker en meer moe, en in november van 2022 kregen we het slechtste nieuws ooit. De kanker was verder uitgezaaid, ook naar zijn longen, en ze konden echt niets meer doen. Ze gaven hem zo’n twee maanden te leven.

In de anderhalve maand die we nog met hem mochten spenderen, hebben we vooral gepraat. Herinneringen maken in de vorm van actieve uitstapjes ging echt niet meer. Praten, samen films kijken, herinneringen ophalen en knuffelen was wat ons nog restte. Papa was een echte kerstliefhebber en zou niet, in zijn eigen woorden, ‘onze kerst verpesten’. Hij heeft het dus nog uitgehouden tot 27 december en was toen écht op. Maar wat een strijder. We hebben bewust en liefdevol afscheid van hem mogen nemen, iets dat ik altijd zal koesteren.

Ook zijn uitvaart was prachtig en heeft hij zelf (deels) geregeld. Op de aanhanger van zijn eigen rode Fiatje, een proostmomentje op het leven met schröbbeler en muziek voor mama en mijzelf. Ik ben zo trots dat ik deze man mijn vader heb mogen noemen.

Papa was in zijn tijd gildekoning, bondscheidsrechter voor de KNHB, mede-oprichter van het Gilde, bestuurslid van de Schans, mede-oprichter van het Knekelhuisje Uden (en bouwmeester!) en kreeg zelfs een koninklijke onderscheiding, maar hij was nog zoveel meer. Vriend, vader, collega, broer, man, maatje, honnepon.

Aan iedereen die ons en/of papa heeft bijgestaan en gesteund op welke manier dan ook: Bedankt. Niet alleen vrienden en familie, maar ook collega’s, kennissen, buren, kroegmaatjes, medewerkers van zorginstellingen en ziekenhuizen en vele anderen.

Wil je doneren aan het KWF (papa wilde zelf een donatie aan het KWF in plaats van bloemen op zijn uitvaart), dat kan eenmalig of periodiek hier. Doe het natuurlijk alleen als je het kan missen, je bent niemand iets verschuldigd.