Hoe gaat het met mij?

Zoals sommigen van jullie misschien weten, staat mijn wereld een beetje op zijn kop. Niet alleen mijn wereld, helaas, maar de hele wereld. Het coronavirus houdt ons helaas allemaal in zijn ban. Voor mij is het, heel egoïstisch gesteld, ergens wel fijn dat de wereld enigszins stopt met draaien terwijl de mijne stilstaat.

Mijn lieve vader ligt namelijk in het ziekenhuis met het corona-virus. Waar we het een week of wat geleden nog afdeden als een griepje of een stevige verkoudheid, zijn de stille vermoedens nu wel keihard bevestigd. Vorige week vrijdag concludeerde onze huisarts dat er niets geks te vinden was, maar de dinsdag erop hebben we opnieuw een (andere) huisarts gebeld. Deze was even bij ons thuis en besloot na wat vragen en testen de ambulance te bellen, dat was wel even schrikken.

Vanaf dat moment zaten we in een soort sneltrein. Papa werd met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en we bleven bij hem terwijl hij aan de beademing werd gebracht. Ze deden allerlei tests met hem, waaronder de test of hij corona had. Voor die uitslag moesten we wachten tot de volgende dag. De volgende dag kwam dus het gevreesde antwoord: Ja, er is corona geconstateerd. Hij moest in een geïsoleerde omgeving blijven en, omdat wij in contact met hem zijn geweest, gaan ze ervan uit dat wij het ook hebben. Omdat ik zelf helemaal zonder klachten was (niet eens een kuch) mocht ik hem nog wel opzoeken in de avond tussen 5 en 7. Omdat duidelijk was dat alles hem energie kostte, vond ik dat erg lastig. Hoewel ik sterk wilde blijven, lukte het me niet mijn tranen helemaal binnen te houden, maar van huilen werd papa zelf ook benauwd. Wat een rotziekte.

Donderdag was een hel. ’s Middags hoorden we dat hij moest worden overgeplaatst naar de IC, omdat alleen beademing al te mild was en hem teveel energie kostte. Per uitzondering mocht ook mama naar het ziekenhuis, en toen moesten we ineens afscheid van hem nemen, zonder te weten hoe lang, en met de kleine waarschuwing dat het misschien wel permanent zou kunnen zijn. Hij werd in een kunstmatige coma gebracht (vreselijk om iemand van wie je houdt zo te zien) en aan een hoop machines gelegd. Ook kregen we al snel te horen dat de IC in het ziekenhuis waar hij lag, vol was, en ook was al snel de tweede optie (het Radboud ziekenhuis) van de baan. Hij werd dus naar een ziekenhuis in Doetinchem gebracht. Een ziekenhuis dat nog niet met het coronavirus te maken had gehad. Omdat het zorgpersoneel nog heel erg aan het zoeken is naar waar ze goed aan doen, is er besloten dat we hem niet mogen bezoeken. Een begrijpelijke, maar lastige beslissing, want we willen natuurlijk heel graag naar papa toe.

En dat brengt ons ongeveer bij vandaag. Mama en ik zitten in quarantaine, want hoewel ikzelf klachtenvrij ben en mama een kuchje heeft, moeten we het zekere voor het onzekere nemen. We maken ons zorgen om papa en de rest van de wereld, maar hebben gelukkig veel steun van de mensen om ons heen: Familie, vrienden en zelfs mijn volgers op Instagram zijn erg betrokken. De dokter was vandaag voorzichtig optimistisch over papa, omdat hij een klein beetje zelfstandig ademt. Daar zijn we al erg blij mee. Babystapjes. Het personeel in de zorg is in ieder geval geweldig. Ik roep al jaren dat we leunen op de zorg en het onderwijs in Nederland en dat die mensen meer salaris verdienen. Hopelijk gaat dat ook daadwerkelijk gebeuren als deze crisis achter de rug is.

Verder kan ik niet veel anders zeggen dan dankjewel voor de steun allemaal, en blijf sterk. Als je geen klachten hebt, knuffel je naasten en laat zien hoeveel je van ze houdt. En pap, hopelijk lees je dit in de toekomst: Ik hou van je, en ik drink er vanavond eentje op je zoals je me vroeg. Blijf sterk.